Ek Gaun Mein Ek Kissan Raghu ThaTha
நான் ஏன் இந்தி கற்க வேண்டும்? எதற்காக இந்தி தெரிந்துகொள்ள வேண்டும்? என் தாய்மொழி தமிழ்!!! அவ்வாறு இருக்கும்பொழுது, நான் ஏன் மற்றொரு மொழியினைக் கற்க வேண்டும். என் தாய்மொழியினால் எனக்குக் கிடைத்துவிட முடியாத ஒன்று, மற்றொரு மொழியினால் மட்டும் எப்படி எனக்கு கிடைத்துவிட முடியும். முக்கால்வாசி தமிழர்களின் மனதில், இந்தி மொழியினைப் பற்றிய எண்ணம் இவ்வாறாகத்தான் இருக்கும், என்னையும் சேர்த்துதான் சொல்கிறேன், சில காலம் முன்புவரை.
நான் ஆறாம் வகுப்பு படித்துக்கொண்டிருக்கும்பொழுது, பள்ளி நேர முடிவிற்குப்பின், தினமும் ஒரு மணி நேரம் என்று, இரண்டு மாதத்திற்கு, இந்தி கற்றுக் கொடுப்பதற்காக ஒரு சிறப்பு வகுப்பு, எங்களது பள்ளியில் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது. அந்த நேரத்தில், நானும் ஏதோ ஒரு ஆர்வத்தில் அந்த வகுப்பில் சேர்ந்துவிட்டேன். ஆனால் சேர்வதில் இருந்த ஆர்வம், வகுப்பு தொடங்கிய ஓரிரு நாட்களுக்குப்பின், அம்மொழியினைச் சரிவர கற்பதில் என்னிடத்தில் இல்லாமல் போய்விட்டது. என் தாய்மொழி அல்லாத மற்றொரு மொழியினை என்னால் அவ்வளவு எளிதாக ஏற்க முடியவில்லை, புரிந்துகொள்ளவும் முடியவில்லை. எனக்கு அந்த வகுப்பில் கவனம் செலுத்தவும் பிடிக்கவில்லை. அந்த வகுப்பில் நானிருந்த ஒவ்வொரு நிமிடமும், எனக்குள் ஏதோ ஒன்று, ஒரு அசௌகரியமான உணர்வை ஏற்படுத்துவதாகவே உணர்ந்தேன். ஏதோ முட்களின் மீது பயணம் செய்வதுபோல் ஒரு உணர்வு. ஒரு சில நாட்களுக்குப்பின், வகுப்பில் சுத்தமாக கவனம் செலுத்துவதையே விட்டுவிட்டு, என்னைப்போலவே இருக்கும் ஒரு சில சக நண்பர்களுடன், வகுப்பு நடந்துகொண்டிருக்கும்பொழுதே, அரட்டை அடிக்கத் தொடங்கினேன். இவ்வாறாக ஒரு சில நாட்கள் கழிந்தது.
என்னைப் பள்ளியிலிருந்து அழைத்துச் செல்ல, எப்போதும் வகுப்பு முடிந்தவுடன் வரும் என் தந்தை, அன்று ஒரு நாள் சற்று சீக்கிரமாகவே வந்துவிட்டார். வந்தவர், வகுப்பு நடக்கும் இடத்திற்கே நேராக வந்து, நான் மற்ற மாணவர்களுடன் விளையாடிக்கொண்டும், அரட்டையடித்துக்கொண்டும், வகுப்பில் கவனம் செலுத்தாமலிருப்பதைக் கண்டு கடுப்பாகிப் போனவராய், வீட்டிற்கு என்னைக் கூட்டிச் சென்று வெளுத்துவாங்கினார். பின் ஒரு சில முறை என்னிடம் இதைப்பற்றி நல்ல முறையில் சொல்லிப் பார்த்தும் பலனின்றி, சில நாட்களுக்குப்பின், எப்படியோ போய்த்தொலையட்டும் என்றும் அவரும் விட்டுவிட்டார். யாரும் நம்மைக் கண்டுகொள்வதில்லையே என்று நானும் இந்தி வகுப்பிற்குச் செல்வதையே விட்டுவிட்டேன்.
அதன் பிறகு, அன்று நாம் இந்தி கற்றுக்கொள்ளாமல் போய்விட்டோமே, நல்ல வாய்ப்பினைத் தவற விட்டுவிட்டோமே, என்ற எண்ணமெல்லாம் எனக்குள் தோன்றியதேயில்லை, ஒரு சில வருங்களுக்கு முன்புவரை. காரணம், எனது பள்ளிப்படிப்பு, பட்டப்படிப்பு, எனது எட்டாண்டு கால வேலை, என்று எல்லாமே எனக்குச் சென்னையில்தான். நான் சென்னையிலிருந்தவரை, எனக்கு இந்தி தெரியவில்லையே என்ற என்னமோ, வருத்தமோ ஒரு நாள் கூட எனக்குள் எழுந்ததில்லை. இந்தி தெரிந்துகொள்ளவேண்டும் என்ற அவசியமும் எனக்கு ஏற்படவில்லை. தமிழ்நாட்டிற்கு வெளியில் சென்று, உலகம் எவ்வாறு இருக்கும் என்று பார்த்துவர வாய்ப்பே இல்லாமல் இருந்துவிட்டது.
இவ்வாறாக வாழ்க்கை சென்றுகொண்டிருந்த நேரத்தில், சுமார் ஒரு வருடத்திற்கு முன், பணி நிமித்தமாக, பெங்களூருக்கு மாற்றலாகி வர நேர்ந்தது. புதிய நிறுவனத்தில் வேலைக்குச் சேர்ந்த ஒரு சில நாட்களிலேயே, நான் அன்று செய்தது எவ்வளவு பெரிய தவறென்றும், எவ்வளவு ஓர் அரிய வாய்ப்பினை இழந்துவிட்டேன் என்றும் எனக்கு நன்றாகப் புரிந்தது. நான் பணிபுரியும் நிறுவனத்தில், என்னைத்தவிர, மூன்று நான்கு பேர் மட்டுமே தமிழர்கள், தமிழில் பேசக்கூடியவர்கள். மற்ற அனைவரும் வெவ்வேறு மாநிலத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். அவர்களுடன் பழகும்பொழுது, நான் கண்டு வியந்த விஷயம் ஒன்று என்னவெனில், ஒவ்வொரு மாநிலத்தவருக்கும், அந்தந்த மாநிலத்தின் மொழியைத் தவிர, நம் நாட்டின் தேசிய மொழியான இந்தியும் நன்றாகத் தெரிந்திருக்கிறது. ஆகையால் ஒரு மாநிலத்தவர் மற்ற மாநிலத்தவருடன் பேசும்பொழுது, இருவருக்கும் நன்றாகத் தெரிந்துள்ள, பொதுமொழியாகிய இந்தியையே பயன்படுத்துகின்றனர்.
எனது நண்பர்கள், என்னுடன் பணியாற்றுபவர்கள் என அனைவரும் அவர்களுக்குள் இந்தியில் பேசிக்கொள்ளும்போழுது, என்னால் அவர்கள் பேசுவதை ஒரு ஓரமாக நின்று வேடிக்கை மட்டும்தான் பார்க்க முடிந்ததே தவிர, அவர்களுடன் அவர்கள் பேசும் மொழியில் என்னால் பேச முடியவில்லை. இதனால் பல நேரங்களில் நான் ஒதுக்கப்பட்டிருக்கிறேன்.
பெங்களூரில் மட்டுமல்ல, இந்தியாவில் மட்டுமல்ல, ஒரு கூட்டமாக வெவ்வேறு மாநிலத்து இந்தியர்கள் எங்கிருந்தாலும் இதே நிலைதான். காரணம், இந்தியாவில் மட்டும்தான் கிட்டத்தட்ட நானூறுக்கும் மேற்பட்ட மொழிகள் பேசப்படுகின்றன. அவற்றுள் இருபத்தி இரண்டு மொழிகள் பெரும்பான்மையாகப் பயன்படுத்தப்படுகின்றது. மற்ற எந்த நாடுகளை எடுத்துக்கொண்டாலும், இவ்வளவு மொழிகள் பேசப்படுவதுகிடையாது. அப்படியே சில நாடுகளில், ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட மொழிகள் பேசப்பட்டாலும், அந்த நாட்டின் தேசிய மொழி கட்டாயம் எல்லோராலும் அறியப்பட்டிருக்கும். உதாரணத்திற்குச் சொல்ல வேண்டுமானால், இந்தோனேசியாவை எடுத்துக்கொள்வோம். அந்நாட்டின் தேசிய மொழி, பஹாசா என்றறியப்படும். அந்நாட்டில், பாலி என்றொரு சுற்றுலாவிற்குப் பிரபலமான மாகாணம் உள்ளது. அம்மாகானத்து மக்களிடையே பாலினீஸ் என்ற மொழி பயன்பாட்டிலுள்ளது. தேசிய மொழி அல்லாமல், வேறொரு மொழி தன் மாகாணத்து மொழியாக இருந்தாலும் கூட, பாலியில் உள்ள அனைத்து மக்களும், பாலினீஸ் மொழியுடன் சேர்த்து பஹாசா மொழியும் அறிவர். பஹாசா மொழி, அந்நாட்டு மக்கள் அனைவருக்கும் கட்டாயம் பயிற்றுவிக்கப்படுகிறது.
இந்தியாவில், இதற்கு தமிழ்நாடும் தமிழனும் மட்டும்தான் விதிவிலக்கா என்று கேட்டால், கண்டிப்பாக இல்லை. ஏனெனில், இந்தி பெரும்பான்மையாக பயன்படுத்தப்படாத ஒவ்வொரு மாநிலத்திலும், இந்தி பேசத்தெரியாத மக்கள் சில பேர் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். ஆனால் மற்ற மாநிலத்தவர்களைவிட, இந்தி பேசத்தெரியாத தமிழர்கள் அதிகம் என்று கண்டிப்பாக சொல்லாலாம். காரணம், தமிழர்களிடையே, தமிழர்களால், இந்தி புறக்கணிக்கப்படுகிறது.
அதற்காக இந்தி பேசத்தெரிந்தால் மட்டும்தான் இந்த உலகத்தில் காலம் தள்ள முடியும் என்றெல்லாம் இல்லை. ஆங்கிலம் எப்படி இருவேறு தேசிய மொழிகளைக் கொண்ட நாட்டு மக்கள் உரையாடுவதற்குப் பாலமாக அமைகிறதோ, அதேபோல்தான், இந்தியும் இருவேறு மாநில மொழிகளைக் கொண்ட மாநிலத்தவர்கள் சரளமாகப் பேசுவதற்குப் பாலமாக அமைகிறது.
இந்தி மொழியை உயர்த்திப் பேசுவதால், தமிழ் மொழியைத் தாழ்த்துவதாக அர்த்தம் கிடையாது. தமிழ் சிறப்பான மொழி, பழம்பெரும் மொழி, அழகான மொழி என்பதில் எந்த ஐயமும் இல்லை. நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டியது என்னவென்றால், தமிழர்களாகிய நாம், தமிழ் மொழியுடன் சேர்த்து இந்தியையும் கற்பது சிறந்ததாகும். நம் தலைமுறையில் நாம் இந்தி கற்கவில்லை என்றாலும்கூட, நம் குழந்தைகளாவது நிச்சயம் தமிழும், கூடவே சேர்ந்து இந்தியும் அவர்கள் அறியும்படி பார்த்துக்கொள்ள வேண்டியது நம் ஒவ்வொருவரின் கடமையாகும். இன்றில்லையென்றாலும், என்றாவது ஒரு நாள் நிச்சயமாக அது அவர்களுக்குக் கை கொடுக்கும்.
அன்புடன்,
வி.ல.நாராயணசுவாமி
